عاشقم؛ اهل همان کوچه‌ی بن بست کناری...

باید به خانه می‌رفتم

و یک روز تمام را گریه‌ می‌کردم

تا خوب شوم.

پس

به خانه رفتم 

و یک روز تمام را گریه کردم

تا خوب شدم.

:)

پ‌ن۱: وقتی بالاخره حس‌های خوب به سراغم می‌آید: [کلیک]

پ‌ن۲: شوقی چنان ندارد بی دوست زندگانی...

مخصوصا آن‌ دوستانی که بی هیچ ادعایی خودشان را توی لحظه‌های سختت جای می‌دهند و سعی می‌کنند با وویس و پی ام هم که شده آرامت کنند. ممنون که هستید رفیق‌جا‌ن‌های من :)

پ‌ن۳: خب اهالی دوست‌داشتنی بلاگستان، روبه‌راهید؟ :)