مازِندِرون سفرۀ پر برکته/ کوه و کمر، خاکِ پِر از غیرته :))

اَما جماعتِ بلاگر دائمنِ خدا همینجور که نیشتِمی در فکرِ چالش و کا هاکِردَنِمی :))) 

امشو که بوردمه آقاگلِ وبلاگ بَدیمه چالشی راه دینگو به اسمِ "چالش زبان مادری" و اَما وِنه شه زوونِ جا اَتّا از حکایتای سعدی ره بازگردانی هاکنیم. اَمام که مازندرونِ وچه هستمی و این شما و ایندام حکایتِ سعدی با گویش مازنی! :دی

نومِ خدا گِمه که وی حکیمه/ اربابی که فقیرونِ رحیمه

چِلّۀ زمِستون وِه و سردِ وا زو. اَتّا از شاعرا بورده سردستۀ دِزدای وَر و حسابی وِره ثنا بوته و وی قد و قامتِ تعریفه هاکِردِه. امیر دستور هادا تا وی تنِِ خَلَتی ره بَیرِن و اِتی بَوِه لِختِ مادرزاد! وی تنِ جِمِه ره بََیتِنه کم وِه، وِره از محل هم دَر هاکِردنه! این ماربِمردِ شاعر، لیلَک بَزِه و تیسابِ چَک، راه دِکتِه تا بوره. محلِ سگون وره دِنبال هاکردنه. خم بوه تا سنگِ بَیره و وشنه فراری هاده، بَدیِه زمین اَنّی یخ دَوَسِّه که سنگ، زمینی کَش دَماسّه و در نیئِنه! بوته: اینان اَی کینه که شی سگِ وِل کنِّنه کوچۀ دِلِه و وِشِنِ آزا بَخِردِه محلِ سنگ هم یخ بَزِئِه! امیر که باریِ سَر نیشتِوِ وی حرفِ بشنوسّه و وِره خَنِّه بَیتِه. بوته: ای حیکم! می جا اتِّه چی بَخواه تا تِرِه هادِم. حیکم بوته: اگه خانی اتّه چی مِرِه هادی، می تنِ لباسه هاده!

آدمی همیشه اِمید به خیر دیگرون دارنِه

مِن به خیرِ تو اِمید نارمه، تی شر مره نرِسه وَسِّه!( تی تَش ره نَدی تی دی اَما ره کور نکنِه!)

امیرِ دل نرم بَوِه و حکیمِ تنِ جِمِه ره وِره پس هادا. اَتّا پوستی قبا و اتِّه کمی پول هادا وی دست و وره راهی هاکِرده.